Birinci sinifdə oxuyan oğlum yoldaşı ilə evə gəlmişdi. Balaca qonağımla bir az söhbət etmək istədim.
- Yay tətili yaxınlaşır, velosipedin var?
Uşaq məsim gözləri ilə mənə diqqətlə baxıb cavab verdi:
-Anam hələ ki pulu olmadığını deyir. Hər halda sonra alar.
Uşağın verdiyi cavab maddi vəziyyətlərinin bu yaxınlarda düzələcəyinə ümid bəslədiyindən xəbər verirdi. Onun "hələ ki" ifadəsində güclü bir ümid gizlənirdi.
Bu söhbətdən bir neçə ay keçdi. Bir gün həmin uşağın parkda bir ağacın altında qum ilə oynadığını gördüm. Yavaşca yaxınlaşıb yanında oturdum və məktəbə atası ilə gedib-gəldiyini soruşdum. Uşaq cavab verdi:
- Atam döyüşdə yaralandığı üçün hələ ki məktəbə tək gedurəm
Uşağın bu dəfə "hələ ki" deməsi ona olan marağımı daha da artırdı.
Yay tətilinin qurtarmasına bir həftə qalmış onu bir daha gördüm. Səliqəli geyinib saçını ortadan ayırmışdı. Başına sığal çəkərək soruşdum:
- Yoxsa atanı görməyə gedirsən?
Bu dəfə onun məsum təbəssümlə verdiyi cavab, həyata dəyər verən iman və iman nemətinin gözəlliyini gözlərim önündə birəon artdı.
- Xəstəxanaya gedirəm, əmican, atam şəhid olduğu üçün hələ ki onu görə bilmirəm.
Aman Allah! Məsum uşağın kiçik qəlbində özünə yer alan iman nuru nə üçün bizdən bir qədər uzaq düşüb?! Bəlkə o bizdən yox, biz ondan uzaq düşmüşük....